ජීවිතෙ කියන්නෙ ඇපල්වත්, අයිස්ක්‍රිම්වත්, කටට රහට කන එකටවත්, ලොකුම ලොකු පඩියක් ගන්න එකටවත් නෙමෙයි.

ජිවිතේ කියන්නෙ සතුටට.. හිතේ සතුටට.. හිතින් විදව විදව, තමන්ගෙම අය තමන්ගෙ නෙමෙයි වගේ ඉන්නකොට, කාත් කවෘවත් නැති බව දැනෙනකොට, හිතම හිර කරවලා මේ ලොකෙ තියෙන ආගන්තුකම නුපුරුදුම නුහුරුම තැන තමන්ගෙම ගෙදර වෙනකොට, දැනෙන හැගීම විස්තර කරගන්නවත් අමාරුයි..
සමහරවිට ඒක විස්තර වෙන්නෙ වැටෙන කදුලකින් නොවෙන්න පුලුවන්. ඒ වයස වැඩි නිසා වෙන්න ඇති. හිතේ අග්ගිස්සෙ පුපුරන්න වගේ දැනෙන වේදනාව හන්ගගෙන හිනා වෙලා ඉන්න එක තරම් අමාරු තවත් දෙයක් නැතුව ඇති. එ හිනාවලට, ඒ විහිලු වලට හිනාවෙන කවෘවත් දන්නෙ නැතුව ඇති ඊට යටින් හැන්ගිලා තියෙන කදුලුවල රස්නෙ කියන එක..